หากลูกหนี้ทำสัญญาประนีประนอมยอมความในศาล และศาลได้มีคำพิพากษาตามยอมโดยมิได้มีผลผูกพันกับผู้ค้ำประกัน จึงไม่ต้องรับผิดตามสัญญายอมที่ลูกหนี้ได้ทำขึ้นและมีคำพิพากษาตามยอม

เมื่อพูดถึงคำว่า “ค้ำประกัน” หลายๆ ท่านถึงกับพูดกันเลยว่า “ขอกันดีกว่า ดีกว่าให้ค้ำประกัน” ซึ่งการค้ำประกัน หมายถึง การประกันการชำระหนี้ด้วยบุคคลอันเป็นสัญญาประเภทหนึ่ง ซึ่งบุคคลอื่นนอกเหนือจากเจ้าหนี้และลูกหนี้ยอมตกลงกับเจ้าหนี้ว่าหากลูกหนี้ ไม่ชำระหนี้ ตน(ผู้ค้ำประกัน) จะยอมชำระหนี้ให้เจ้าหนี้  และการค้ำประกันถึงกับนำสำนวนสุภาษิตที่ว่า “เนื้อไม่ได้กิน หนังไม่ได้รองนั่ง เอากระดูกมาแขวนคอ” ความหมายของสุภาษิตนี้ หมายถึง ต้องมาเป็นผู้รับผิดชอบทั้งๆที่ไม่ได้รับผลประโยชน์อันใดเลย หรือคนที่เข้าไปช่วยเหลือเหตุการณ์บางอย่าง โดยไม่ได้รับผลประโยชน์ แต่ต้องมารับเคราะห์ในเหตุการณ์นั้นๆ

แต่ในบางครั้งบางโอกาส เมื่อเกิดสถานการณ์ที่คนที่ตนรู้จัก คนในครอบครัว หรือแม้กระทั่งเพื่อนฝูงได้มีขอสินเชื่อไม่ว่าในรูปแบบใดก็ตาม สถาบันการเงินก็มักจะให้ผู้ขอสินเชื่อต้องมีผู้ค้ำประกันเพื่อเพิ่มความน่าเชื่อถือว่าสถาบันการเงินจะได้รับการชำระหนี้ จึงเกิดการขอร้อง ขอความช่วยเหลือ หรือขอความเห็นใจให้ช่วยค้ำประกันหนี้ขึ้น จึงเป็นการยากที่จะปฏิเสธบุคคลนั้นๆ ที่มาขอให้ช่วยได้ แต่ปัญหาจะไม่เกิดหากชำระหนี้ แต่ที่เกิดขึ้นคือหนี้ไม่ชำระ จึงทำให้ในปัจจุบันมีการฟ้องร้องลูกหนี้ และเมื่อหนี้ดังกล่าวมีผู้ค้ำประกัน จึงจำเป็นที่เจ้าหนี้จะต้องฟ้องผู้ค้ำประกันด้วยเช่นกัน และสร้างความเดือดร้อนให้เหล่าคนดีที่มีจิตใจที่ดีงามที่ให้ความช่วยเหลือกลับต้องมาเป็น “ จำเลย ”

แต่ทราบหรือไม่ว่า หากเจ้าหนี้ฟ้องลูกหนี้ต่อศาลแล้วทำสัญญาประนีประนอมยอมความกันและศาลได้มีคำพิพากษาตามยอม หากลูกหนี้ไม่ปฏิบัติตามคำพิพากษาดังกล่าว เจ้าหนี้ไม่มีสิทธิมาฟ้องผู้ค้ำประกันเพื่อให้ชำระหนี้แทนลูกหนี้ได้ โดยเรื่องนี้มีคำพิพากษาที่น่าสนใจ