การสั่งจ้างทำของเป็นชิ้นงาน ระหว่างที่ผู้รับจ้างทำของผลิตชิ้นงานนั้นทำให้เกิดความเสียหายแก่บุคคลภายนอก ผู้สั่งจ้างทำของไม่จำต้องรับผิดร่วมกับผู้รับจ้างทำของแต่อย่างใด

      กรณีที่เกิดการจ้างทำของไม่ว่าจำสั่งให้ผลิตงานอะไร หรือชิ้นงานแบบไหน หากเกิดความเสียหายแก่บุคคลภายนอกย่อมไม่ผูกพันกับผู้สั่งจ้างทำของ เว้นแต่ผู้สั่งจ้างทำของจะได้เน้นย้ำถึงการทำงานดังกล่าวจนเกิดความเสียหายแก่บุคคลภายนอก หากเป็นเช่นนั้นแล้วผู้สั่งจ้างทำของไม่อาจปฏิเสธความรับผิดต่อบุคคลภายนอกได้ ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์มาตรา 428 ว่าด้วยเรื่องจ้างทำของ

          ตัวอย่าง นาย ก ได้ว่าจ้างให้นาย ข สร้างโครงครอบท้ายรถกระบะ เพื่อกันสินค้าหล่นสูนหายระหว่างขนส่ง ในขณะที่นาย ข กำลังสร้างชิ้นงานดังกล่าวได้แล้วเสร็จถึงขั้นตอนการทดลองใส่ที่ครอบเหล็กติดตั้งกับรถกระบะก่อนที่จะส่งมอบให้แก่ นาย ก ได้นำออกทดสอบและเหล็กยึดไม่แน่นหนาหล่นใส่บุคคลภายนอกเกิดความเสียหาย เป็นเช่นนี้ความรับผิดย่อมผูกพันแก่นาย ข แต่เพียงผู้เดียว นาย ก ในฐานะผู้สั่งทำของไม่จำต้องรับผิดในผลดังกล่าวแต่อย่างใด

อ้างถึงคำพิพากษาศาลฎีกาที่ 4304/2558 โจทก์ฟ้องขอให้บังคับจำเลยที่ 1 ร่วมรับผิดในความเสียหายที่เกิดขึ้นจากการดำเนินการตอกเสาเข็มในโครงการบ้านพักอาศัยของจำเลยที่ 1 ซึ่งอยู่ติดกับอาคารพิพาทของโจทก์ แม้โจทก์จะบรรยายฟ้องระบุเพียงว่าจำเลยที่ 1 ตกลงให้จำเลยที่ 2 เป็นผู้ก่อสร้าง ก็มีความหมายอยู่ในตัวว่า จำเลยที่ 1 คือผู้ว่าจ้าง ส่วนจำเลยที่ 2 คือผู้รับจ้าง และแม้ความจริงจะปรากฏว่าจำเลยที่ 2 เพียงรับจ้างก่อสร้างอาคาร มิได้รับจ้างตอกเสาเข็มด้วย อันทำให้จำเลยที่ 2 พ้นความรับผิดจากความเสียหายที่เกิดขึ้นก็ตาม แต่สำหรับจำเลยที่ 1 นั้น ไม่ว่าจะจ้างใครเข้าไปตอกเสาเข็มในที่ดินพิพาท ก็ยังคงสถานะความเป็นผู้ว่าจ้างอยู่เช่นเดิม จำเลยที่ 1 จึงไม่พ้นความผูกพันในฐานะผู้ว่าจ้างทำของ ภายใต้บังคับของ ป.พ.พ. มาตรา 428 ฉะนั้น การพ้นความรับผิดของจำเลยที่ 2 เนื่องเพราะมิได้เป็นผู้รับจ้างจากจำเลยที่ 1 ในการตอกเสาเข็มจึงเป็นเรื่องเฉพาะตัว คำพิพากษาศาลชั้นต้นเฉพาะจำเลยที่ 1 ให้ชำระค่าเสียหายแก่โจทก์ จึงมิใช่เป็นเรื่องของการพิพากษาเกินไปกว่าหรือนอกจากที่ปรากฏในคำฟ้อง ไม่ต้องห้ามตาม ป.วิ.พ. มาตรา 142 วรรคหนึ่ง

โจทก์นำสืบเพียงว่าจำเลยที่ 1 เริ่มก่อสร้างบ้านโดยใช้ปั้นจั่นตอกเสาเข็มเมื่อประมาณเดือนมิถุนายน 2554 แต่โจทก์ไม่สามารถนำสืบให้เห็นชัดเจนว่าจำเลยที่ 1 ได้กระทำละเมิดในวันใด จึงให้คิดดอกเบี้ยนับแต่วันที่ 30 มิถุนายน 2554 ซึ่งเป็นวันสุดท้ายของเดือนมิถุนายน 2558