ตอนที่ 12 นายจ้างสั่งพักงานลูกจ้างโดยไม่มีกำหนดระยะเวลาถือเป็นการเลิกจ้าง

สังคมทุกวันนี้วุ่นวายและยุ่งเหยิงเข้าไปทุกวัน ไม่เว้นแม้แต่ในสังคมแรงงาน มีการเอารัดเอาเปรียบ มีการหัวหมอ ใช้เทคนิคหรือช่องว่างของกฎหมายเพื่อเอาเปรียบอีกฝ่ายหนึ่งโดยไม่คำนึงมนุษยธรรม หลายครั้งที่ลูกจ้างเองก็หัวหมอกับนายจ้าง เป็นเด็กเกเรไม่น่ารักหาช่องหาประโยชน์แสวงหาประโยชน์ที่ไม่ชอบทุจริตต่อหน้าที่เบียดบังเวลาของนายจ้าง แต่โดยส่วนมากแล้วนายจ้างก็มักจะมีอำนาจ มีเครื่องไม้เครื่องมือครบเครื่องกว่าลูกจ้าง ในการที่จะหัวหมอกับลูกจ้าง เช่น เมื่อไม่อยากจ้างลูกจ้างต่อก็มักจะตั้งข้อหาว่าลูกจ้างทุจริตลักทรัพย์หรือยักยอกทรัพย์บ้างแล้วเอาคดีอาญาบีบลูกจ้างเพื่อให้เขียนใบลาออก บางรายถึงขนาดแจ้งความดำเนินคดีกับลูกจ้าง แล้วก็เป็นภาระของลูกจ้างในการต้องเข้าไปสู้คดีอาญา ซึ่งก็ต้องประกันตัวลำบากกันเข้าไปอีก

อีกกรณีหนึ่งที่นายจ้างมักจะใช้ในการเลิกจ้างโดยไม่อยากจ่ายค่าชดเชยก็คือ การสั่งพักงานลูกจ้างแบบไม่มีกำหนดเวลา แบบว่า พักไปเรื่อยๆว่างั้น รอได้ก็รอไป รอไม่ได้ลูกจ้างก็ไปหางานใหม่เอง ลูกจ้างไม่รู้กฎหมายก็เสียเปรียบทั้งขึ้นทั้งร่อง

กรณีที่นายจ้างสั่งพักงานลูกจ้างโดยไม่มีกำหนดระยะเวลา ศาลฎีกาวินิจฉัยว่าเป็นการเลิกจ้างลูกจ้างตามพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ.2541 มาตรา 118 วรรคสอง

“คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 4496/2545  การที่นายจ้างสั่งด้วยวาจาพักงานลูกจ้างโดยไม่มีกำหนดเวลาและไม่ได้มีการจ่ายค่าจ้างให้ เป็นกรณีที่นายจ้างไม่ให้ลูกจ้างทำงานต่อไปและไม่จ่ายค่าจ้างให้อันเป็นการเลิกจ้างตามมาตรา 118 วรรคสอง แพ่งพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ.2541 ถือว่านายจ้างเลิกจ้างลูกจ้างตามบทบัญญัติของกฎหมายแล้วตั้งแต่วันที่สั่งพักงาน”

สรุปว่า สาระสำคัญของการเลิกจ้างอยู่ตรงที่ “นายจ้างไม่ให้ลูกจ้างทำงานต่อไปและไม่จ่ายค่าจ้างให้ ถือเป็นการเลิกจ้างตามกฎหมายแรงงานแล้ว”

By ทนายนำชัย   ปรึกษากฎหมาย โทร 086-3314759